3 oktober 2011

Jaarlijkse beoordelingsronde wordt een makkie!

“Gèk word ik ervan: tweemaal per jaar komt de stress om de hoek kijken als het gaat om de halfjaarlijkse functionerings- en beoordelingsgesprekken! Secretaresses worden gemobiliseerd om stapels formulieren te kopieren, want ik heb 75 functies in het bedrijf en die moeten allemaal een apart formulier krijgen, in 2-voud uiteraard; een voor de medewerker en een voor de leidinggevende. Na invulling en ondertekening moeten die formulieren in 3-voud worden gekopieerd voor de medewerker, de leidinggevende en de HRM-afdeling en daardoor ook nog eens dubbel gearchiveerd. Ons archief puilt uit van de papieren stukken!!”, aldus een van mijn relaties die niet met naam genoemd wil worden.

Deze noodkreet komt mij zo bekend voor: ik was jarenlang belast met deze taken en nu ik ondernemer ben, kan ik er een prijskaartje aan hangen wat dat qua uren in beslag heeft genomen, ieder jaar weer. Sinds de oprichting van sanQalpa zijn we meerdere keren benaderd om hierin assistentie te verlenen. Een ervan heeft ons zelfs gevraagd om een formulier te ontwikkelen dat zij verder konden gaan uitwerken.

Graag introduceert sanQalpa aan haar klanten en relaties een nieuwe, veel gemakkelijkere en goedkopere manier van het hele proces rondom beoordelen die eenvoudig geïmplementeerd kan worden in de organisatie. Het betreft software die het mogelijk maakt om het gehele proces te digitaliseren. Er zijn geen bomen en archiefkasten meer nodig!

Of het nu gaat om voortgang, functioneren, beoordeling, POP of 360 graden feedback; dit gaat vanaf nu digitaal! De medewerker vult zijn|haar formulier digitaal in en de leidinggevende doet hetzelfde; hieruit vloeit een vergelijking voort die de basis zal zijn voor het gesprek. Vanuit het bedrijf wordt bepaald wie welke rechten krijgt danwel wie welke informatie te zien krijgt als er wordt ingelogd in het systeem.

Met dit systeem wordt het ook heel eenvoudig om bijvoorbeeld een medewerkertevredenheidstoets te doen; voorheen was het noodzakelijk hiervoor een extern bureau in te schakelen. Bedrijven bepalen zelf waarop zij willen toetsen.

Heb je nog geen beoordelingsproces binnen je organisatie? Ook dan kunnen wij je van dienst zijn, want ons systeem biedt je een kant en klaar pakket dat op detail niveau op jouw wensen kan worden aangepast.

Graag komen wij bij je langs om de mogelijkheden te laten zien en met net zoveel plezier begeleiden wij het hele implementatieproces. We denken met je mee naar de toekomst toe en zorgen ervoor dat alles op rolletjes verloopt! 





21 juli 2011

Relativeren


Goed of fout, waarheid of leugen, goed of slecht, werkelijkheid of fictie; hele dagen zijn we bewust of onbewust bezig met ‘relativeren’. Dit woord kent verschillende betekenissen, maar ik bedoel het in de zin van ‘betrekkelijk’ (wel grappig: zoek deze woorden op in de encyclopedie en je krijgt als uitleg een kruisverwijzing doch iedereen weet wat dit betekent ook al kun je het misschien niet uitleggen).

Er wordt wel eens gezegd ‘iedereen heeft zijn eigen waarheid’. Hoe vaak komt het voor dat je in gesprek bent met vrienden of familie en er komt een anekdote uit het verleden aan bod. Stel je hebt met z’n vieren deel uitgemaakt van die situatie en nu, na jaren, komt dit weer boven; je krijgt geheid minimaal 3 verschillende versies van hoe die situatie nu werkelijk heeft plaatsgevonden.

Op zich niet zo vreemd: ons geheugen is een complexe brei van gedachten, gedachtenspinsels, wat onthouden we wel en wat willen we zo snel mogelijk vergeten. Mensen die niet zo’n positieve jeugd hebben ervaren, zullen bepaalde situaties mooier hebben opgeslagen dan de werkelijkheid. Mensen die wel een leuke jeugd hebben gehad, zijn over het algemeen beter in staat om de werkelijke waarheid te onthouden en op te rakelen. Hieruit zou je kunnen opmaken dat mensen hun ‘eigen werkelijkheid’ in het geheugen opslaan.

Hoe kom ik hier nu op: het artikel in de krant over de volwassen man die niets liever doet dan publiekelijk in een luier rondkruipen. Veel mensen verklaren hem voor gek. Ik vraag me af waarom. Omdat de mens zich over het algemeen verplaatst in de andere persoon en dat zelf niet zou doen? Je kunt het ook anders bekijken: deze man heeft als baby waarschijnlijk weinig liefde en aandacht gekregen en is nu op een leeftijd gekomen dat hij dat zo heeft gemist, dat hij dit wil compenseren. Is híj dan gek of zijn vader en|of moeder die hem hoogstwaarschijnlijk hebben verwaarloosd? Als deze zelfde man met een viool in zijn handen zittend op een kruk baby-slaapliedjes had zitten spelen in een winkelcentrum dan had niemand er aanstoot aan genomen; dan was het gewoon een artiest die met zijn muziek geld zat te verdienen.

Zet een situatie in een ander perspectief, ga niet af op wat je brein je doet geloven, relativeer tot je een ons weegt en je zult ervaren dat het leven ineens een stuk minder ingewikkeld wordt :-)


M.C. Escher

24 juni 2011

We're going to Ibiza!!

shoe club PRESENTS
  IBIZA BOOTCAMP
              powered by THE BOOTCAMP CLUB


Aaah vakantie. Zon, zee, strand, cocktails en feesten. Richting het sensationele ‘Witte Eiland’ deze zomer. Waar trendy volk in flamboyante stijl neerstrijkt en feestgrage fashionables thuiskomen. Maar eerst: shoppen en koffers proppen. Afgevinkt wordt dé ik-ga-naar-IBIZA-en-neem-mee-checklist. Hier een greep uit de top 10: Zonnebrandcrème  Badkleding  Favoriete boek  IPhone  Sexy Outfit  en met stip de hoogste nieuwe binnenkomer: Sportschoenen!

Juist ja, het grote nieuws is namelijk uit… They’re going to Ibiza! ‘The social network that makes you sweat.’ De mateloos populaire Bootcamp Club instructors uit Nederland, coming to a beach near you. Het belooft de sensatie van deze zomer. Back to basics. Exclusieve super energizing full body workouts voor vakantieminnend Nederland. Maar dan in de buitenlucht, onder het bijzonder mooie blauwe dak van Ibiza’s tropische hemel.

Ibiza Bootcamp - This year Ibiza goes All (work!)out. Alweer een gillendgek idee van de leukste kliek van Nederland op schoengebied: The SHOE CLUB. In samenwerking met The Bootcamp Club, Berry de Mey Nutrition, Fitness Partners, Restaurant Las Palmas, M.O.E.S. ( My Own Exercise Support)  en Cruyff Classics. Berry van den Assem: “Het leek ons gaaf alle vakantievierende fashionistas en -istos te trakteren op een onvervalste Bootcamp workout. Hier gaat onze trendy doelgroep voor: relaxen,  feesten, maar altijd oog voor het uiterlijk - lijf en gezondheid. Het feest is compleet!”

The Ibiza experience, het kan en mag straks allemaal. Na een spetterende feestavond en een verwoestende kater in de ochtend heerlijk ontnuchteren bij zonsopgang. Onder begeleiding van The Bootcamp Club instructors ontvang jij deze zomer op maat gesneden energie nodig om het feesten door te zetten. Maar ook de bewegingsarme rustzoeker krijgt de gelegenheid om in actie te komen tijdens een van de super energizing workouts op Ibiza. Helemaal los gaan: totaal ontspannen of feesten tot je erbij neervalt. De hoofdstad van plezier werkt zich voor deze speciale gelegenheid comfortabel in het zweet. Dit allemaal op de beste en wonderschone stranden van het trendy eiland. Dus, comfy high heels en badslippers tijdelijk aan de kant. The Bootcamp Club experience nu ook tijdens jouw meest begeerlijke vakantie.


SHOE CLUB presents IBIZA BOOTCAMP
Hotspot? Het authentieke natuurgebied van 's werelds meest swingende hoofdstad. Ibiza Bootcamp? 17 t/m 23 juli! De sensatie? ZEVEN DAGEN LANG - ACHT EXCLUSIEVE THE BOOTCAMP CLUB INSTRUCTORS - OP DE BESTE STRANDEN - THE BEST ENERGIZING EXCERCISES SINDS THE BOOTCAMP CLUB - GEHEEL KOSTELOOS (!)




The Bootcamp Club:
“All you need is the right inspiring surrounding, discipline and your own bodyweight.
We supply the rest, never leaving anyone behind.
  
                 
SHOE CLUB ( SHOECLUB.NL)     |    BERRY DE MEY NUTRITION     |      FITNESS PARTNERS    |     CRUYFF CLASSICS
THE BOOTCAMP CLUB     |    M.O.E.S.     |   RESTAURANT  LAS PALMAS




14 juni 2011

Na Napret komt Voorpret


De week van 5 - 12 juni 2011 stond in het teken van Stichting Alpe d’HuZes. En wat een onvergetelijk evenement is het geworden! Met naast de koersdirectie en het bestuur: 4.500 renners, 1.000 vrijwilligers, een stuk of 5.000 (??) supporters en natuurlijk onze Betty die alle renners over de finish heeft getrokken, was de Alpe d’Huez in Frankrijk voor 1 dag een Nederlandse berg!

Ik kan wel 10 pagina's volschrijven over onze belevenissen daar, maar ik zal me beperken tot een korte samenvatting:

Op maandag zijn sanQalpa-lid Miranda en ik een paar uur op stap geweest met fotograaf Sander; wij waren die dag verantwoordelijk voor een juiste sfeer-impressie voor het Jaarboek 2011. We hebben een kijkje genomen achter de schermen in het Palais des Sports bij de fantastisch geregelde kinderopvang, een ruim opgezette massagepost, in de perskamer en bij de merchandiseshop. Sander heeft prachtige foto’s gemaakt die we binnenkort gaan uitzoeken om een representatieve selectie te kunnen maken.

Er was al heel veel opgebouwd en ingericht; overweldigend hoeveel mooie mensen zich inzetten om er voor iedereen een onvergetelijk evenement van te maken. Er is veel gelachen, maar ook heel veel gehuild; veel prachtige verhalen over mensen die de strijd met kanker hebben verloren, nog volop in gevecht zijn, maar ook van mensen die overlever zijn van kanker. Samen vonden zij de kracht om hun verlies en trauma’s te delen.

Miranda en ik hebben als Mrs M en Miss Q - aangekleed met dezelfde hoeden - 4 dagen ons uiterste best gedaan om zoveel mogelijk merchandise te verkopen. De tweede dag moesten we al nee verkopen, omdat het zo goed ging. Met heel veel humor hebben wij mensen met tassen vol joggingpakken, t-shirts, wielerkleding, handdoeken, sokken, polsbandjes, stickers, pennen en meer en met een grote glimlach op hun gezicht naar buiten zien wandelen. Allemaal voor het goede doel!!

En niet voor niets: op donderdag 9 juni om even voor 20.00 uur werd de tussenstand bekend gemaakt: 
€ 20.106.345,75 hebben we met zijn allen bij elkaar gehaald! Een astronomisch bedrag waarmee vele onderzoeken gefinancierd kunnen worden. Dankzij goede afspraken met de bank, ontvangt de stichting ook nog eens 5% rente op iedere euro die gedoneerd wordt, dus reken maar uit!
Via deze weg wil ik dan ook nogmaals al mijn sponsors bedanken voor hun fantastische bijdrage!

Het is niet op papier te zetten wat voor een prachtige sfeer daar hangt op die berg, de saamhorigheid, de warmte en de liefde voor hetzelfde doel; ik ben door vele mensen omhelsd die ik niet eens ken. Vele vriendschappen zijn daar ontstaan. En dat ik als klap op de vuurpijl op de afsluitende feestavond ook nog mocht optreden met Pater Moeskroen maakte voor mij de week helemaal compleet!

We gingen in 2011 met z’n drieën en nog geen 2 dagen na terugkomst is het al duidelijk dat we volgend jaar met een heel team naar Frankrijk gaan; er zijn al 12 gegadigden! Team PAd'6 is een feit :-D

Dus de 360 dagen voorpret voor 2012 zijn al begonnen!




Fragment van live blog Alpe d'HuZes





24 mei 2011

Arrogantie ten top

Hoe arrogant ben je als bank als je ZONDER overleg een betaalpas laat vervallen van een rekening waarop je je inkomsten ontvangt en waarmee je je betalingen doet zowel via pin als via internet.... Nou, héél arrogant kan ik je vertellen!

Ik wil wedden dat ik niet de enige ben die dit heeft meegemaakt:

6 weken geleden sta ik in de supermarkt en wil ik mijn boodschappen afrekenen, maar de pas geeft een storing aan. Poging 2 om te pinnen geeft hetzelfde resultaat dus met het schaamrood op mijn kaken betaal ik maar met een zakelijke pas. Even later gebeurt hetzelfde in een andere winkel, dus krijg ik argwaan.

Ik ga naar mijn bank en vertel wat er aan de hand is. Gaan ze kijken in het systeem: hebben ze zonder overleg met mij gewoon de pas laten vervallen! Waarom dat dan?? ‘Geen idee’, zegt de dame in kwestie, maar ik ga een nieuwe voor u aanvragen. ‘Ok, maar ik wil wel mijn oude pincode behouden.’ ‘Nou, dat kan niet, want de pas is vervallen, dus u krijgt een nieuwe pincode’, krijg ik te horen. Wat is dat nu weer voor onzin! Omdat weet ik niet wie ergens in het systeem heeft gezet dat die pas is vervallen, moet ik pincode nummer tig uit mijn hoofd gaan leren. Grrrrr

Enfin, een week later heb ik een nieuwe pas en een nieuwe pincode. Het nummer blijkt niet moeilijk, dus ik kan ermee leven. Een week later hetzelfde gezeur in de supermarkt: storing, betaal anders... Wat??

Ik weer terug naar de bank en geloof het of niet: ook deze nieuwe pas was weer vervallen verklaard!! Daar word je toch horendol van of niet soms?! En de dader ligt op het kerkhof, want ook deze actie kon niet worden verklaard. De dame in kwestie gaat een nieuwe pas voor mij aanvragen en zal zorgen dat ik dezelfde pincode zal krijgen.

Na twee en een halve week ga ik maar eens bellen waar mijn pas blijft en wat denk je: er staat helemaal geen pas in bestelling!!! Ik vloek zelden, maar nu voelde ik toch wel het een en ander opborrelen. Ik hou me in, want de dame die ik aan de telefoon heb, kan er ook niets aan doen en ze zet me even in de wacht om ruggespraak te houden met de dame die de laatste keer mijn pas zou hebben moeten bestellen. Een paar minuten later blijkt de dame 2 dagen vrij... Of ze over 3 dagen mag terugbellen. Pardon???? Ik kan niet bij mijn rekening noch bij mijn geld en ik moet toch betalingen doen: kan ik 3 dagen wachten: NEEEEE natuurlijk niet!! Vraag een nieuwe pas aan en wel zo snel mogelijk!

‘Ja, maar ik kan voor u geen pas aanvragen met behoud van pincode want de pas is vervallen.’ Ik zeg: ‘oh ja, en dan gaat die collega van jou over 3 dagen vertellen dat zij dat ook niet kan en moet ik nòg langer wachten op die rotpas. Je vraagt nu maar een nieuwe aan, dan maar een nieuwe pincode... zucht.’

Dus nogmaals: waar halen de banken de arrogantie vandaan om zo met hun klanten om te gaan? Zonder klanten hebben ze niet eens bestaansrecht! En die klantenservice dames blijven maar hun ingestudeerde tekstjes opdreunen: ‘ja, ik kan het me voorstellen, heel vervelend.’ Grrrrr



Kom bij ons bankieren, want wij maken er een gezellig spelletje van
zodat je uuuuuuuren zoet zult zijn!

17 mei 2011

Manhattan

In mijn leven ben ik al in aardig wat steden over de hele wereld geweest en de een heeft meer indruk gemaakt dan de ander. Als ik een lijstje zou moeten samenstellen dan staat Bordeaux op de laatste plaats. Wat een smerig stad is dat zeg! De panden in die stad zijn zwartgeblakerd vanwege de uitlaatgassen. Die stad is alles behalve sjeuïg.

Neem dan New York: wow! Die stad heeft juist een onuitwisbare indruk gemaakt. Niet dat het nu zo’n mooie stad is, maar het beeld dat je hebt vanwege Amerikaanse films, klopt gewoon. Je hebt het gevoel alsof je zo de filmset binnen stapt. Dat begint al als je aankomt op het vliegveld en in je eerste gele taxi stapt.

Ieder mens zou New York gewoon verplicht op zijn|haar bucket list moeten zetten. Sta je op Times Square dan krijg je een enorm gaaf gevoel van binnen. De gigantische reclames dansen daar voor je ogen. En dan shoppen op Fifth Avenue: niet te betalen zo duur, maar als je je een keer een ‘million dollar babe’ wil voelen, ga daar dan rondstruinen. Een bezoek aan Macy’s en Veronica’s Secret niet vergeten. Heb je iets minder te besteden dan kun je prima terecht in andere straten waar je ook heerlijk kunt winkelen.

Als ik naar Project Runway kijk, dan begin ik te glimmen, want daar waar de opnames worden gemaakt, heb ik op de stoep gestaan. Op deze manier is het wel heel makkelijk om een herinnering levendig te houden!

En dan het Empire State Building: 320 meter hoog en 102 verdiepingen. Machtig gevoel om op de 86ste verdieping te staan met een adembenemend uitzicht over de stad waaronder het Vrijheidsbeeld. Mensen met hoogtevrees, hebben niets te vrezen. De wereld waar je in stapt op die hoogte, doet je vergeten dat de grond zo ver onder je ligt.

Aan Bryant Park zit Le Pain Quotidien, een van origine Belgische bakker waar je overheerlijk kunt ontbijten met vers brood, eieren en yoghurt. Groot was mijn vreugde om te ontdekken dat deze ook in Antwerpen gevestigd is (overigens een totaal andere beleving ondanks dezelfde menukaart, al was het maar vanwege de bediening die in New York zoveel geweldiger was).

Ik kan nog wel even doorgaan, want er is zoveel te beleven daar! Mocht je ooit naar New York gaan, neem dan een hotel in Manhattan. Je zit dan letterlijk midden tussen alle hoogtepunten die de stad te bieden heeft.

Times Square

10 mei 2011

Proletarisch winkelen


Schreef ik anderhalve maand geleden over het feit dat mijn mooie scooter helemaal was gestript... Vorige week was ie opgekalefaterd en kon ik er weer op rijden. Toch vonden dieven het nodig om binnen een paar dagen daarna weer een accessoire van mijn scooter mee te nemen.

Het lijkt erop dat voornoemde met voorbedachte rade zo is gegaan, want afgelopen nacht hebben ze mijn scooter GESTOLEN. Hij stond aan het achterwiel vastgeketend aan een ijzeren hekwerk in de beveiligde garage. Stuurslot zat erop. Ze hebben met een slijptol het door de verzekering goedgekeurde gehard stalen slot open geslepen. 

De afgelopen maanden blijken er in dezelfde garage 2 auto’s gestolen en diverse keren is er ingebroken in auto’s. Waar komt die golf van vernielingen en diefstal toch ineens vandaan. Heeft de onderwereld die garage soms tot een walhalla van proletarisch winkelen verklaard?

3 jaar heb ik plezier mogen hebben van die prachtige witte retro Vespa. Voor mij geldt nu ‘stelen van de zaek, einde vermaeck’, want de kans dat mijn scooter nog boven water komt, lijkt nihil. Die is vast afgelopen nacht meteen over de open grenzen naar een ander land gesluisd om omgekat in een of andere garage. Lang leve één Europa!! Volgens mij zijn we aan alle kanten erop achteruit gegaan: we betalen ons blauw in ons levensonderhoud en iedereen kan zomaar binnen komen wandelen en andermans bezit meenemen.

Inmiddels ben ik een boel kosten en gedoe verder en sta ik alsnog met lege handen. En de dief in de nacht lacht in zijn vuistje ten koste van mij...



4 mei 2011

Sensorium

Groots zijn die momenten
Elke seconde is er een
Levendig als fragiele fragmenten
Uiteindelijk leidend tot ja... waarheen?

Keer op keer dezelfde uren
Klokt tikt alsmaar door en door
In de uren die maar duren
Gaat de tijd er altijd onverstoorbaar door

Weemoedigheid is uit den boze
Een frisse toekomstblik is het devies
Elke verloren seconde is een loze
Ronduit kniezen is niet kies

Even slikken en weer doorgaan
Een moment van bezinning en dan is het klaar
Neem de tijd in eigen handen en... presteren maar

Nieuwe dag brengt nieuwe kansen
In het ritme van de tijd
Even zoeken naar de juiste balansen
Uiteindelijk wint de kwaliteit

Wees bedachtzaam op wat gaat komen
Jaar na jaar een ander lied
Aandacht voor de juiste mensen
Anders lukt het gegarandeerd niet


MQ|2008



20 april 2011

Met de Q van K


Als ondernemer is imago, uitstraling en huisstijl heel erg belangrijk. Naast een uniek bedrijf en dito betrokkenen natuurlijk. Toen ik pas startte met ondernemen, begon een van mijn netwerkrelaties mij uit een geintje Miss Q te noemen. Kort daarna werd er rond gezongen ‘als je een probleem hebt, moet je Miss Q bellen’.

In begin vond ik dat niet zo leuk, maar naarmate ik er vaker mee geconfronteerd werd, begon ik er toch de lol van in te zien. Het leek zowaar op een imago! Nu, een paar jaar later heb ik de Q wel heel ver doorgevoerd in de huisstijl en andere uitingen. Zo heet mijn eerste onderneming ‘Q 4 Me’ en heb ik de coöperaties ‘sanQalpa’ genoemd.

Tegenwoordig ben ik er zeer bedreven in om woorden met een ‘k’ in het gedachtegoed van sanQalpa te schrijven met een ‘Q’. Want, zoals men inmiddels wel weet, is de originele schrijfwijze van de naam van onze coöperatie ‘sankalpa’. En het zal geen verrassing zijn dat mijn naam inmiddels wordt afgekort tot 'Q'.

Zo is in december 2010 onze ‘Qrant’ geboren. Ik krijg zelf de rillingen van het woord ‘nieuwsbrief’, want die heeft iedereen tegenwoordig. Een samenraapsel van tekst met veel links die verwijzen naar allerhande websites. Ik ben van mening dat dit veel kleurrijker kan, vandaar dat onze Qrant maximaal uit 3 A4’tjes bestaat en vol staat met kleur, interviews, foto’s, spreuken en plaatjes waardoor het een frisse en fruitige vorm is van informatieverstrekking. Daarnaast bieden wij onze relaties een podium om zichzelf te profileren waardoor het een prachtig document wordt die, door deze te verspreiden in betrokken netwerken, een groot bereik krijgt.

In het laatste QwetterQwartier (ja, zo heet ons maandelijkse avondje dat de leden bij elkaar komen en samen eten en praten) hadden enkele leden aardig wat woorden verzameld die met een ‘Q’ konden worden geschreven in het kader van originele relatiegeschenkjes. We kwamen bijna niet meer bij van het lachen; de ideeën kwamen als paddenstoelen uit de grond!

Wij borduren lekker verder op de ingeslagen weg :-)

Wil jij ook onze tweemaandelijkse Qrant ontvangen? Stuur dan even een mailtje naar Qrant@sanQalpa.nl  We sturen hem met veel plezier toe (op aanvraag ook eerdere versies)!





18 april 2011

36 seconden


In De Telegraaf las ik een oproep dat er figuranten werden gezocht voor de film ‘De Heineken Ontvoering’ voor een scene in galakleding in de jaren ‘80. Ik dacht geen seconde na, zocht een mooie foto van mezelf in mijn rode jurk en stuurde deze meteen naar ID TV.

Enkele dagen daarna bleek ik een van de gelukkigen en ontving ik de ‘briefing voor figuranten’. Gewèldig vond ik dit! Wat lees ik in de briefing: ‘géén rode jurk’... hûh?... Op de foto die ik had ingestuurd en waarop ik ben uitgekozen, was ik gekleed in een rode jurk. Vrienden van mij kwamen niet meer bij: ‘je hebt een jaren ‘80 hoofd, dáár ben je op uitgekozen!’. Nou fraai is dat! Nu had ik nog een gala-outfit in de kast hangen die wel paste bij de gevraagde kleuren, maar die was uit de tijd dat ik nog maatje 36 had. Toch maar passen dan... en warempel hij paste me weer! ‘Yessss’ dacht ik: ‘het komt toch nog goed’.

De 200 figuranten moesten onopgemaakt en met schoongewassen haar komen opdagen, want er zou een team aan visagisten annex kappers klaarstaan. De bedoeling was om 18.00 uur ontvangst, van 19.00 – 21.00 uur iedereen in de make-up, van 21.00 – 22.00 uur repetitie en daarna tot middernacht de opnamen. Tja, leuk zo’n programma, maar de organisatie had zich in 2 zaken verslikt:
  • hoe kun je met 3 visagisten 200 dames en heren stylen en opmaken in 120 minuten? (reken even mee: dat is 36 (!!) seconden per persoon!). Later bleek dat de organisatie vergeten was het visagistenteam te vertellen dat er 200 personen moesten worden gestyled (zij dachten een stuk of 25).
  • het programma liep uit tot 2.30 uur in de nacht

De catering liet op een gegeven moment sandwiches, fruit, snoepjes en koekjes aanrukken omdat de figuranten vanwege de vroege starttijd niet eens fatsoenlijk hadden kunnen eten waardoor bloedsuikerspiegels daalden.

Zo rond 22.00 uur was het mijn beurt om naar de kleedster te gaan en mijn outfit te laten keuren. Ze was er wèg van: een prachtig goud-bronzen strak gilet met wijde kraag en een bronskleurige lange rok. Ook mijn bijpassende schoenen móest ik aantrekken en ook de bling bling accessoires oftewel sieraden. Eenmaal omgekleed mocht ik terugkeren naar de wachtruimte.

Je voelt hem al aankomen: na 5 uur wachten moesten ze toch tot de conclusie komen dat het niet meer haalbaar was om iedereen van make-up te voorzien en werd er prompt gevraagd of iedereen het toch zelf wilde doen met meegebrachte make-up. Meegebracht? In de briefing stonden toch heel duidelijk bepaalde instructies dus nee, dat had ik natuurlijk niet bij me.

Dan maar zonder make-up naar de set. Uiteraard pikte de crew de mensen uit het publiek die wel onder handen waren genomen door die kwasters en de rest moest maar achterin plaatsnemen. We zaten in een theater en tussen de stoelen en het podium waren 3 tafels netjes gedekt. Aan de middelste tafel, met zijn rug naar de zaal, zat de stand-in van Rutger Hauer. Met hem werd de belichting doorgenomen en welk pad hij moest bewandelen.

Voor ons – wij speelden het publiek – begon een twee uur durende volksverhuizing, want wij moesten met onze aanwezigheid de kijker het idee geven dat de zaal vol zat met 1.400 man. Dit hield in dat er steeds dezelfde opnames van een publiek die een staande ovatie gaf op verschillende plekken in de zaal werden gefilmd. Dat wordt dan aan elkaar gemonteerd en dan heb je een volle zaal. Van de 9 uur die we daar zoet zijn geweest, zal uiteindelijk 2 minuten film worden gebruikt! ‘Is heel normaal hoor’, zei de regisseur nog heel droog. 

Lachwekkende feiten in dit verhaal zijn dat:
  • ik net zo goed bergschoenen en een spijkerbroek had kunnen aantrekken want zittend in een theater tussen 200 figuranten valt dat niet eens op (kijk zelf maar op onderstaande foto)
  • ik waarschijnlijk de enige zal zijn die wellicht een fractie van mezelf zal terugzien in de film en dan alleen nog maar omdat ik weet waar ik zit
  • film echt een grote illusie is
  • mijn ervaring als figurant in ieder geval weer een leuke anekdote heeft opgeleverd 

Het was een belevenis die ik niet had willen missen, mede omdat ik hele leuke mensen heb leren kennen daar. Wij hebben die avond en nacht lief en leed gedeeld en er het beste van gemaakt. Onderstaand is een van de 2 foto’s die ik als bedankje toegestuurd heb gekregen. En wat ik nog het leukste vond: Rutger Hauer is een hele leuke kerel die zo samen met André van Duin de bühne op kan, en bewonderenswaardig hoe snel hij weer in zijn rol stapt... als Alfred Heineken die wordt neergeschoten in zijn eigen droom als hij een trofee in ontvangst mag nemen voor een lied dat hij zelf heeft geschreven.

Het wordt een te lang verhaal om alle details hier op te tekenen, maar dit geeft een aardig beeld van hoe het is verlopen. Ik zou zeggen: zet ‘figureren in een film’ op je bucket-list en ga het gewoon een keer doen!


6 april 2011

Geruïneerd


Hij zal nooit meer hetzelfde zijn. Hij is volledig geruïneerd... gestript... door vandalen of door iemand die hoopte een paar tientjes te kunnen verdienen aan deze wandaad om z’n volgende shot te kunnen betalen. Wie zal het zeggen... Spreekwoord zegt ‘de dader ligt op het kerkhof’, welnu ik ben zelf geen gewelddadig persoon noch zal ik derden iets slechts toewensen, maar nu... van mij mag ie het kanaal in rijden en verzuipen. In korte tijd kwamen er heel veel scheldwoorden in mij op dat ik van mezelf schrok dat ik er zoveel kende.

Een paar jaar geleden kocht ik de mooiste scooter die ik ooit had gezien: een spierwitte Vespa in retrostijl. Apetrots was ik! Een droom ging in vervulling. Om hem helemaal ‘Miss Q’ te maken, heb ik er de nodige accessoires op laten zetten zoals een leren zadel, een windscherm (want ja als vrouw wil je toch niet met een verwaaid kapsel bij je opdrachtgever aankomen), stoere handgrepen, een glimmende bagagedrager en om het af te maken, heb ik hem laten beplakken met mijn logo.

De Vespa heeft me nooit teleurgesteld en deed het altijd, ook na een langere periode stilstaan (want in de winter op een scooter rijden... mwah... doe maar niet). Hij stond altijd geparkeerd op een plekje in een afgesloten parkeergarage waarmee je alleen met een speciale pas toegang kon krijgen. Daar stond hij droog en veilig. ‘Veilig’ dacht ik altijd, ja tot gisteren.

In de nacht van maandag op dinsdag hebben onverlaten of een onverlaat mijn prachtige krasloze, ongeschonden Vespa gestript, gesloopt, gemolesteerd, geruïneerd terwijl hij op zijn vertrouwde plekje in de garage stond. Toen ik ermee geconfronteerd werd, zakte de grond onder mijn voeten weg. ‘Wie doet nu zoiets?’. Blijf met je poten van andermans spullen af! Hij ziet er zo treurig uit: alle onderdelen die ze eraf konden halen, zijn meegenomen. Sommige met grof geweld waardoor de lak is beschadigd, andere met een schroevendraaier, want de schroeven lagen naast de Vespa op de grond. De parkeergarage vertoonde geen sporen van braak, dus het lijkt erop dat het iemand is geweest die in het bezit is van een pas.

Nu krijg je bij mij niet snel het zonnige gevoel uit mijn hoofd, maar deze confrontatie hakte er flink op in. Gelukkig niet heel lang, want al snel kwam het besef dat het om materiële schade gaat en dat kan gefikst worden. Het kost je wel een paar uur om de schade in kaart te brengen, foto’s te maken, aangifte te doen bij de politie, verzekering in kennis te stellen en noem maar op.
De leverancier komt hem ophalen, regelt een expert om de schade op te nemen en gaat ervoor zorgen dat hij weer in ere wordt hersteld. Dat is heel fijn, want zo neemt hij een boel ellende uit handen. Heb ik die peperdure verzekering toch niet voor niets, nou ja dat moet nog blijken; het is even afwachten of ik volledig gecompenseerd zal worden.

Zouden er ‘scooter-garage-units’ bestaan die je op 220 Volt kunt zetten of een dusdanig oorverdovend geluid maken dat trommelvliezen knappen?



1 april 2011

Het fundament van een goed leven


Life is short
It doesn’t just exist
By definition, it lives

Make the best of it
Dream of the possibilities
Search for your meaning

Your actions speak louder than your words
Embrace every opportunity
Every step brings you closer to success

Ridiculous to live in the future
Impossible to live in the past
Difficult to live in the present

Tomorrow is a mystery
Yesterday isn’t worth regretting
Nothing is as far away as one minute ago

Life is constantly moving
Whether it leaves you behind
Or guides you on an unforgettable journey

Laugh until it hurts
Love until heartbreak
Live until death

Life is short
Don’t take it for granted
Live it and live it to the fullest




Auteur onbekend

29 maart 2011

Gemak dient de hond


Honden in huis zijn erg leuk maar er komt nogal wat bij kijken. Dat heb ik gemerkt de afgelopen tijd, want ik heb er 2 onder mijn hoede genomen van iemand die er tijdelijk niet voor kan zorgen. Ik ben dus een soort van mantelzorger geworden.

Ik dacht: ‘dat doe ik ff, kan toch nooit veel werk zijn, 2 van die miniblaffers’! Eh nou dat had ik dus flink mis!

Het begint ’s morgens vroeg als jij je nog even lekker wilt omdraaien om rustig wakker te soezen. Zodra die keffers er ook maar een fractie lucht van krijgen dat je langzaam uit je diepe slaap komt, dan beginnen ze al heel erg hun best te doen om te laten weten dat je NU wakker moet worden! Eerst een korte, maar ferme blaf en dan na een minuut nog een en dan na 50 seconden en zo voeren ze de snelheid op totdat je er genoeg van hebt, jezelf je bed uit sleept en met een halfslaperig hoofd naar de wc stiefelt. Die keffers beginnen al zwaar enthousiast om je heen te dartelen alsof ze al uren wakker zijn. ‘Yo binkies, doe eens rustig, ik moet nog wakker worden [gaap]’.

Dan trek je je campingsmoking aan en moet je een poging wagen om de rakkers aan te lijnen. Ze zijn zo blij dat ze naar buiten mogen dat ze niet rustig stil blijven zitten totdat jij de bajonethaak om dat mini-ringetje dat aan hun halsband hebt vastgehaakt. Geloof me: dat is normaal al een hele toer, laat staan als je nog in slaapmode verkeert!

Vervolgens trekken ze je uit alle macht door de ronde heen, want ze willen graag naar buiten, maar ook weer heel graag naar binnen. Ik begrijp dat niet: het is toch heerlijk om wakker te worden in de frisse buitenlucht en dan op je gemakje bij ieder boompje en paaltje te snuffelen, je blaas in 30 plasjes te legen en op je gemakje een drol te draaien op het trottoir (die ik natuurlijk netjes opruim). Niet voor mij, maar voor de keffers natuurlijk. Nee, het gaat in een moordend tempo en als ze dan weer binnen zijn en de lijn is los, kijken ze je al weer verwachtingsvol aan want er moet gegeten worden!

De miniblaffers maken maxi geluid en blaffen regelmatig: als ze schrikken van een bepaald geluid, als ze blij zijn, als de deurbel gaat, als er bezoek komt, als ze een andere hond zien of kleine kinderen of als een fietser het lef heeft om over de stoep te fietsen (alsof de keffers de verkeersregels kennen hahaha), een scooter die voorkomt of een vrachtwagen. En gaan ze blaffen, dan duurt het even voordat ze weer stil zijn. De enige momenten dat ze stil zijn, is als ze slapen en dat doen ze gelukkig veel en vaak. Zolang ze maar op tijd hun natje en droogje krijgen, hoor je hen niet klagen.

Al met al ben ik er per dag aardig wat tijd aan kwijt, maar ik doe het met liefde. Want ik vind dat je vrienden in nood altijd moet helpen ook al is het een aanslag op je agenda. En zeg nou zelf: is dit geen pláátje om van te smelten (ik bedoel het hondje natuurlijk)?


28 maart 2011

(G)oud


Ik loop de wachtkamer van de dokterspraktijk binnen om iets op te halen en voor mij stiefelt een wat oudere meneer naar binnen die met hulp van een rollator op zijn gemak een plek zoekt waar hij kan zitten. Ik geef de man de ruimte om te kunnen bewegen en loop zelf door naar het luik waarachter de assistente zit.

De assistente was druk in gesprek met een bezorgde moeder met een grieperig kind en nam terecht alle tijd om de vrouw (oh ja, het kan natuurlijk ook een man geweest zijn, een bezorgde papa) vragen te stellen om te bepalen wat de urgentie van doktersbezoek zou zijn. De assistente verdient echt een lintje, want zoals zij dit gesprek aanpakte; daar kan nog menig assistent een puntje aan zuigen!

Onderwijl stond ik nonchalant tegen de balie geleund, rustig wachtend op het moment dat de assistente tijd voor mij had. De meneer die ik zojuist beschreef, was ondertussen gaan zitten en keek naar mij. Toen wij oogcontact kregen, gaf hij mij een compliment over de pet die ik droeg en de kleur van mijn jas. Hij vond dat ik een erg leuke en vrolijke uitstraling had en ik bedankte hem hartelijk, maar zei er tegelijk bij dat ik dat heel logisch vond. Ik kan het niet nalaten om met mijn vrolijke uitstraling andere mensen blij te maken en te inspireren en dat vond hij zo mooi!

Vervolgens hadden we het over het feit dat het leven zo kort is en dat je maar 1 keer leeft. Dat het leven zoveel moois te bieden heeft als je het maar omarmt en er zelf iets van maakt. Die man zijn ogen begonnen helemaal te stralen en ik straalde mee. Hij zei dat ie nog graag leuke dingen zou willen doen ondanks zijn leeftijd en ondanks het feit dat hij wat slecht ter been is. Hij was altijd zelfstandig ondernemer geweest en toen ik hem vertelde dat ik dat ook ben, klapte hij met zijn handen op zijn bovenbenen van pret. Hij stak zijn duim omhoog en met een brede smile op zijn gezicht en zei 'wat goed van je!'.

De assistente was ondertussen klaar met haar gesprek en gaf mij hetgeen ik voor kwam. Ik bedankte haar allerhartelijkst en liep naar de man met wie ik zojuist een leuk babbeltje had gemaakt.

De man wil weten wat voor bedrijf ik heb en in 2 zinnen leg ik hem dat uit. Hij gaf me een ‘high five’. Zijn innerlijk bleek nog vief als was hij een jonge kerel met nog een heel leven voor zich. Hij blijkt 70 jaar te zijn, had zijn bedrijf goed verkocht maar wil helemaal nog niet stoppen. Hij heeft nog zoveel ideeën en het kriebelt aan alle kanten bij hem. Wat ik zo gaaf vond, was dat deze heer van 70 zijn leeftijd niet accepteerde en nog iedere dag zo vol in het leven staat. Precies wat ik ook voor ogen heb. Hij gaf me snel nog wat tips en bleef mijn hand vasthouden zoals mensen doen als ze blij zijn voor elkaar. Hij gunde mij heel veel succes en zei met stralende ogen dat ik mijn hart moest blijven volgen. Ik hoorde mezelf praten, maar dan als bejaarde. Geweldig vond ik dit! Ook al ben je op respectabele leeftijd: je kunt nog steeds mensen inspireren en motiveren!

Dennis, je hebt mijn kaartje dus de kans is aanwezig dat je dit zult lezen: ik vond het een bijzondere ontmoeting en je bent een voorbeeld van hoe ik oud wil worden... gelukkig duurt dat nog wel even, maar het is een prachtig vooruitzicht! Ik wens je nog heel veel mooie jaren toe!

25 maart 2011

GVB


Nee dit is geen tikfout dat het op vloeken lijkt, maar een heuse term die staat voor ‘Golf Vaardigheids Bewijs’. Het is een soort rijbewijs, maar dan om te kunnen golfen.

Toen ik begon met ondernemen enkele jaren geleden, had ik al bedacht dat ik heel erg graag mijn GVB wilde halen want in de zakenwereld ben je bijna een uitzondering als je dat niet hebt. Bovendien kan het ontspannend zijn om te gaan golfen en ben je lekker in de buitenlucht. Voor iemand als ik een leuk vooruitzicht.

Een vriend van mij die al jaren zijn GVB heeft, heb ik gestrikt om mee te gaan naar de golfwinkel zodat hij mij kon helpen met het uitzoeken van een uitrusting. Je wilt niet weten wat daar allemaal bij komt kijken: even een tas met golfclubs kopen, is er niet bij.

Er worden je weet ik hoeveel vragen gesteld door zo’n adviseur en je staat erbij met een blik van ‘waar heeft ie het over???’. Daarom was ik zo slim geweest om een vriend mee te nemen die keurig antwoord kon geven op zijn vragen. Nadat ik met verschillende clubs wat oefenslagen had gemaakt in de winkel (heel maf: je staat op een kunststof tapijt dat moet doorgaan voor een grasmat en dan leg je een balletje op een tee en dan mag je heel hard slaan, maar die bal komt niet verder dan 2 meter omdat ie dan een groot projectiescherm raakt en dan wordt je slag virtueel overgenomen) kwamen de heren tot de conclusie dat Ping King Cobra ‘Ladies Regular Flex Graphite Low Kick’ het beste bij mij past; hahaha met die naam alleen al maak ik vast en zeker indruk!

Ik raakte ondertussen al een beetje gewend aan de golftermen. Vervolgens moet je een putter gaan uitkiezen, een club waarmee je op de green, jawel, je bal kunt putten in de hole. Weet je hoeveel verschillende vormen putters er zijn?? Neem een getal in je gedachten en doe dat maal vier!! En dan sta je als een oud vrouwtje gebogen in een rare houding met zo’n putter in je handen en dan moet je hem heen en weer wiegen om te voelen of hij lekker in de hand ligt! Ik voel veel mensen die dit lezen afhaken, maar het is echt leuk, geloof me. Je moet gewoon al je gene opzij zetten! Iedereen in die winkel doet dat namelijk, daar komen ze voor. Toen ik mijn ideale putter gevonden had, dacht ik ‘alleen nog een tas en dan kan ik naar de kassa’.

Mis!! Je basisuitrusting bestaat niet alleen uit een tas, een paar clubs (om te beginnen IJzer nummers 5, 6, 7, 8 en 9, een Sand Wedge, een Pitching Wedge, een Hybrid en een Putter) maar ook uit een hele batterij golfballen (je wilt niet weten hoeveel verschil daarin zit, heeft allemaal met slagkracht te maken), tees, handschoen, pitchfork, marker, paraplu, regelboekje, handdoek, borstel en dat is dan alleen nog maar vulling voor je tas! Geen wonder dat er caddies bestaan: hij is niet meer te tillen zo zwaar! Dus ook maar een kar aangeschaft, zodat ik heel decadent mijn golftas met inhoud over de baan kan rijden.

En dan ben je er nog niet. Je moet ook nog een aan de golfsport voorgeschreven kleding aanschaffen. Geen decolletés (is vast door een man bedacht uit zelfbescherming, omdat het teveel afleid hahaha!), polo’s verplicht met kraag, broeken die tot of tot over de knie vallen, schouders bedekt, nou ja over het algemeen niet teveel blote huid. En dan moet je ook nog speciale schoenen hebben voor op de baan; daar valt voor fabrikanten nog veel eer te behalen, want die schoenen zijn voor vrouwen alles behalve elegant. Voor je het weet heb je dus al een bak geld uitgegeven en dan mag je de baan nòg niet op!

Dan begint het gedonder: je moet je GVB halen, want zonder dit bewijs mag je op de meeste golfbanen niet spelen. Dus ik lid geworden van een Golfclub (€€€) en een golfprofessional in de arm genomen om mij te leren golfen (€€€). In de praktijk bleek ik absoluut potentie te hebben en ik kreeg in no-time baanpersmissie! Ik natuurlijk helemaal gelukkig en de eerste ronde over de baan voelde ik me zo stoer! Niet lang daarna raakte is geblesseerd waardoor ik even niet meer kon spelen en toen werd het winter en kwam er nog een winter en nog een...

Dit jaar wil ik absoluut mijn GVB gaan halen! 'Tijd over' hebben, is een schaarse factor geworden dus ik ben op zoek gegaan naar de ideale manier voor mij om het te gaan halen. Om een lang verhaal kort te houden: ik ga binnenkort een week naar Zuid-Limburg, neem intrek in een huisje op een vakantiepark en ga dan een hele week van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat bij de naastgelegen Golfclub alleen maar bezig zijn met theorie en praktijk. Ik gun het mezelf of me af te sluiten van de buitenwereld en ga ervoor zorgen dat mijn hoofd gevuld wordt met regels en ga oefenen tot ik dat felbegeerde pasje heb! In diezelfde week doe ik dus ook de examens.

Ik ben ervan overtuigd dat het me nu wel gaat lukken en ik wens mezelf dan ook heel veel plezier toe, niet alleen voor die week maar ook voor de komende jaren! Want golfen is gewoon echt leuk! Al wie met mij een partijtje Strokeplay, Matchplay of Stableford wil spelen, is bij deze uitgenodigd of moet ik zeggen... ‘uitgedaagd’ :-)


24 maart 2011

M.O.E.S.


Sporten is gezond en goed voor een mens, maar als je telkens geblesseerd raakt tijdens een nieuw sportavontuur, dan komt dat credo op een gegeven moment wel je strot uit ook al weet je dat het o zo waar is. Ik ben zo’n kluns met sporten. Als kind ging het goed en wist ik zelfs medailles te scoren, maar naarmate ik wat ouder werd, bleek sporten voor mij een probleem. Hoe vaak ik niet bij de dokter heb gezeten met verrekkingen, verstrekkingen en meer van dat soort ellende!

Toch begon het weer te kriebelen eind vorig jaar. Ik geniet volop van het leven en was wat aangekomen, ‘een kilo per jaar na je 25e’, wordt wel eens gezegd. Ja, ik baalde flink toen ik merkte dat mijn prachtige mantelpakjes en kokerrokken niet meer zo lekker zaten. ALARMBELLEN gingen rinkelen: ik wil niet dikker worden!! ‘Miss Q, verzin een oplossing voor je sportprobleem, want voor je het weet kun je de deur niet meer door’, nou ja bij wijze van spreken natuurlijk!

Gelukkig hebben we internet en daarop is enorm veel informatie te vinden. Tijdens mijn zoektocht naar gelijkgestemden (want ik zal toch niet de enige zijn met dit probleem), kwam 1 fitnessapparaat steeds naar voren: een Crosstrainer. Hèt perfecte apparaat voor mensen die niet zo’n sterk gestel hebben. Wow, een oplossing voor mijn probleem! Ik heb dus zo’n ding aangeschaft met de belofte aan mezelf dat ie ook een paar keer per week gebruikt moet worden, bij voorkeur door mijzelf!

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik heel veel bijzondere mensen ken en Moes is er daar één van. M.O.E.S. staat voor ‘My Own Exercise Support’, een samenwerkingsverband van Personal Trainers en de drijvende kracht hierachter is Moes Chraou. Zijn motto is ‘Zoek geen excuus om niet te sporten, maar vind een reden om dat wel te doen’.

Moes kom ik regelmatig tegen omdat hij in hetzelfde pand gehuisvest is. Toen ik me een keer hardop afvroeg, wie die leuke lachebek toch was, kreeg ik te horen: ‘dat is Moes, de personal trainer van Herman den Blijker’. Ah... een personal trainer! Vandaar dat strakke lijf en sportieve kleding! Ik had het kunnen weten :-)

Nog niet zo lang geleden stapte Moes in de lift waar ik al in stond, op weg naar beneden. Hij vond dat we met z’n allen wat vaker de trap moesten nemen in plaats van de lift. Ik vertelde hem dat ik een andere oplossing had gevonden om aan mijn conditie te werken en dat ik een Crosstrainer had aangeschaft. Ik zei erachteraan: ‘en nu de discipline hebben om hem ook daadwerkelijk te gebruiken!’. Waarop Moes zonder aarzelen en met een brede glimlach op zijn gezicht de mouw van zijn jas opzijschoof en een zwarte armband met daarop in witte letters de tekst ‘self discipline’ van zijn pols haalde, mijn hand pakte en het bandje om mijn pols hing: ‘het zit ‘em in de discipline dame, als je echt wil, dan gaat het je lukken, goed begin!’.

Dat vond ik zo mooi: ik koester dit bandje en draag hem 24|7. Ik draag hem naast een ander bandje, namelijk die van Alpe d’HuZes met daarop de tekst ‘opgeven is geen optie’.

Moes, je hebt gewoon gelijk! Ik sta nu regelmatig op dat apparaat en merk nu al de voordelen: ik zit strakker in mijn vel en mijn conditie gaat erop vooruit. De volgende keer dat de lift kaduk is, doe ik die 50 trappen fluitend! En Moes, als je dit leest: wanneer kom je een keer koffie drinken, zodat ik je nogmaals kan bedanken voor dat prachtige gebaar?




Wil je meer weten over Moes, ga dan naar http://www.moes.nl