Honden in huis zijn erg leuk maar er komt nogal wat bij kijken. Dat heb ik gemerkt de afgelopen tijd, want ik heb er 2 onder mijn hoede genomen van iemand die er tijdelijk niet voor kan zorgen. Ik ben dus een soort van mantelzorger geworden.
Ik dacht: ‘dat doe ik ff, kan toch nooit veel werk zijn, 2 van die miniblaffers’! Eh nou dat had ik dus flink mis!
Het begint ’s morgens vroeg als jij je nog even lekker wilt omdraaien om rustig wakker te soezen. Zodra die keffers er ook maar een fractie lucht van krijgen dat je langzaam uit je diepe slaap komt, dan beginnen ze al heel erg hun best te doen om te laten weten dat je NU wakker moet worden! Eerst een korte, maar ferme blaf en dan na een minuut nog een en dan na 50 seconden en zo voeren ze de snelheid op totdat je er genoeg van hebt, jezelf je bed uit sleept en met een halfslaperig hoofd naar de wc stiefelt. Die keffers beginnen al zwaar enthousiast om je heen te dartelen alsof ze al uren wakker zijn. ‘Yo binkies, doe eens rustig, ik moet nog wakker worden [gaap]’.
Dan trek je je campingsmoking aan en moet je een poging wagen om de rakkers aan te lijnen. Ze zijn zo blij dat ze naar buiten mogen dat ze niet rustig stil blijven zitten totdat jij de bajonethaak om dat mini-ringetje dat aan hun halsband hebt vastgehaakt. Geloof me: dat is normaal al een hele toer, laat staan als je nog in slaapmode verkeert!
Vervolgens trekken ze je uit alle macht door de ronde heen, want ze willen graag naar buiten, maar ook weer heel graag naar binnen. Ik begrijp dat niet: het is toch heerlijk om wakker te worden in de frisse buitenlucht en dan op je gemakje bij ieder boompje en paaltje te snuffelen, je blaas in 30 plasjes te legen en op je gemakje een drol te draaien op het trottoir (die ik natuurlijk netjes opruim). Niet voor mij, maar voor de keffers natuurlijk. Nee, het gaat in een moordend tempo en als ze dan weer binnen zijn en de lijn is los, kijken ze je al weer verwachtingsvol aan want er moet gegeten worden!
De miniblaffers maken maxi geluid en blaffen regelmatig: als ze schrikken van een bepaald geluid, als ze blij zijn, als de deurbel gaat, als er bezoek komt, als ze een andere hond zien of kleine kinderen of als een fietser het lef heeft om over de stoep te fietsen (alsof de keffers de verkeersregels kennen hahaha), een scooter die voorkomt of een vrachtwagen. En gaan ze blaffen, dan duurt het even voordat ze weer stil zijn. De enige momenten dat ze stil zijn, is als ze slapen en dat doen ze gelukkig veel en vaak. Zolang ze maar op tijd hun natje en droogje krijgen, hoor je hen niet klagen.
Al met al ben ik er per dag aardig wat tijd aan kwijt, maar ik doe het met liefde. Want ik vind dat je vrienden in nood altijd moet helpen ook al is het een aanslag op je agenda. En zeg nou zelf: is dit geen pláátje om van te smelten (ik bedoel het hondje natuurlijk)?
