36 seconden

In De Telegraaf las ik een oproep dat er figuranten werden gezocht voor de film ‘De Heineken Ontvoering’ voor een scene in galakleding in de jaren ‘80. Ik dacht geen seconde na, zocht een mooie foto van mezelf in mijn rode jurk en stuurde deze meteen naar ID TV.

Enkele dagen daarna bleek ik een van de gelukkigen en ontving ik de ‘briefing voor figuranten’. Gewèldig vond ik dit! Wat lees ik in de briefing: ‘géén rode jurk’... hûh?... Op de foto die ik had ingestuurd en waarop ik ben uitgekozen, was ik gekleed in een rode jurk. Vrienden van mij kwamen niet meer bij: ‘je hebt een jaren ‘80 hoofd, dáár ben je op uitgekozen!’. Nou fraai is dat! Nu had ik nog een gala-outfit in de kast hangen die wel paste bij de gevraagde kleuren, maar die was uit de tijd dat ik nog maatje 36 had. Toch maar passen dan... en warempel hij paste me weer! ‘Yessss’ dacht ik: ‘het komt toch nog goed’.

De 200 figuranten moesten onopgemaakt en met schoongewassen haar komen opdagen, want er zou een team aan visagisten annex kappers klaarstaan. De bedoeling was om 18.00 uur ontvangst, van 19.00 – 21.00 uur iedereen in de make-up, van 21.00 – 22.00 uur repetitie en daarna tot middernacht de opnamen. Tja, leuk zo’n programma, maar de organisatie had zich in 2 zaken verslikt:

• hoe kun je met 3 visagisten 200 dames en heren stylen en opmaken in 120 minuten? (reken even mee: dat is 36 (!!) seconden per persoon!). Later bleek dat de organisatie vergeten was het visagistenteam te vertellen dat er 200 personen moesten worden gestyled (zij dachten een stuk of 25).
• het programma liep uit tot 2.30 uur in de nacht

De catering liet op een gegeven moment sandwiches, fruit, snoepjes en koekjes aanrukken omdat de figuranten vanwege de vroege starttijd niet eens fatsoenlijk hadden kunnen eten waardoor bloedsuikerspiegels daalden.

Zo rond 22.00 uur was het mijn beurt om naar de kleedster te gaan en mijn outfit te laten keuren. Ze was er wèg van: een prachtig goud-bronzen strak gilet met wijde kraag en een bronskleurige lange rok. Ook mijn bijpassende schoenen móest ik aantrekken en ook de bling bling accessoires oftewel sieraden. Eenmaal omgekleed mocht ik terugkeren naar de wachtruimte.

Je voelt hem al aankomen: na 5 uur wachten moesten ze toch tot de conclusie komen dat het niet meer haalbaar was om iedereen van make-up te voorzien en werd er prompt gevraagd of iedereen het toch zelf wilde doen met meegebrachte make-up. Meegebracht? In de briefing stonden toch heel duidelijk bepaalde instructies dus nee, dat had ik natuurlijk niet bij me.

Dan maar zonder make-up naar de set. Uiteraard pikte de crew de mensen uit het publiek die wel onder handen waren genomen door die kwasters en de rest moest maar achterin plaatsnemen. We zaten in een theater en tussen de stoelen en het podium waren 3 tafels netjes gedekt. Aan de middelste tafel, met zijn rug naar de zaal, zat de stand-in van Rutger Hauer. Met hem werd de belichting doorgenomen en welk pad hij moest bewandelen.

Voor ons – wij speelden het publiek – begon een twee uur durende volksverhuizing, want wij moesten met onze aanwezigheid de kijker het idee geven dat de zaal vol zat met 1.400 man. Dit hield in dat er steeds dezelfde opnames van een publiek die een staande ovatie gaf op verschillende plekken in de zaal werden gefilmd. Dat wordt dan aan elkaar gemonteerd en dan heb je een volle zaal. Van de 9 uur die we daar zoet zijn geweest, zal uiteindelijk 2 minuten film worden gebruikt! ‘Is heel normaal hoor’, zei de regisseur nog heel droog. 

Lachwekkende feiten in dit verhaal zijn dat:

• ik net zo goed bergschoenen en een spijkerbroek had kunnen aantrekken want zittend in een theater tussen 200 figuranten valt dat niet eens op (kijk zelf maar op onderstaande foto)
• ik waarschijnlijk de enige zal zijn die wellicht een fractie van mezelf zal terugzien in de film en dan alleen nog maar omdat ik weet waar ik zit
• film echt een grote illusie is
• mijn ervaring als figurant in ieder geval weer een leuke anekdote heeft opgeleverd 

Het was een belevenis die ik niet had willen missen, mede omdat ik hele leuke mensen heb leren kennen daar. Wij hebben die avond en nacht lief en leed gedeeld en er het beste van gemaakt. Onderstaand is een van de 2 foto’s die ik als bedankje toegestuurd heb gekregen. En wat ik nog het leukste vond: Rutger Hauer is een hele leuke kerel die zo samen met André van Duin de bühne op kan, en bewonderenswaardig hoe snel hij weer in zijn rol stapt... als Alfred Heineken die wordt neergeschoten in zijn eigen droom als hij een trofee in ontvangst mag nemen voor een lied dat hij zelf heeft geschreven.

Het wordt een te lang verhaal om alle details hier op te tekenen, maar dit geeft een aardig beeld van hoe het is verlopen. Ik zou zeggen: zet ‘figureren in een film’ op je bucket-list en ga het gewoon een keer doen!